In 1989 something incredible happened. Against the backdrop of a changing world order world leaders came together and made a historic commitment to the world’s children. They made a promise to every child to protect and fulfil their rights, by adopting an international legal framework – the United Nations Convention on the Rights of the Child.
Contained in this treaty is a profound idea: that children are not just objects who belong to their parents and for whom decisions are made, or adults in training. Rather, they are human beings and individuals with their own rights. The Convention says childhood is separate from adulthood, and lasts until 18; it is a special, protected time, in which children must be allowed to grow, learn, play, develop and flourish with dignity. The Convention went on to become the most widely ratified human rights treaty in history and has helped transform children’s lives.
کنوانسیون حقوق کودک
در سال 1989 اتفاقی باورنکردنی افتاد. در پس زمینه نظم جهانی در حال تغییر، رهبران جهان گرد هم آمدند و تعهدی تاریخی به کودکان جهان دادند. آنها با اتخاذ یک چارچوب حقوقی بین المللی – کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل متحد، به هر کودک قول دادند که از حقوق خود محافظت و به آنها عمل کند.
در این معاهده یک ایده عمیق وجود دارد: اینکه کودکان فقط اشیایی نیستند که به والدین خود تعلق دارند و برای آنها تصمیم گیری می شود، یا بزرگسالانی که در حال آموزش هستند. بلکه انسان ها و افراد با حقوق خود هستند. کنوانسیون می گوید کودکی جدا از بزرگسالی است و تا 18 سالگی ادامه دارد. این یک زمان خاص و محافظت شده است که در آن باید به کودکان اجازه داد تا با وقار رشد کنند، یاد بگیرند، بازی کنند، رشد کنند و شکوفا شوند. این کنوانسیون تبدیل به گسترده‌ترین معاهده حقوق بشر در تاریخ شد و به تغییر زندگی کودکان کمک کرد